Najpierw wstajesz wcześnie rano. Potem brniesz po pas w błocku, z kijem w ręce i całym sprzętem na plecach. Czujesz tą miłą woń bagienka i myślisz sobie, że do reszty zgłupiałaś, że lepiej by ci może było ubrać się elegancko i iść na zakupy do jakiejś galerii handlowej, niż tutaj się trudzić.
Ale odpinasz bezszelestnie zamek w czatowni. Wystawiasz obiektyw. I ten moment, to bicie serca, ta radość, że widzisz żurawie sprawia, że wiesz dlaczego tutaj jesteś.
I fotografujesz.
Zdarzają się też takie chwile, że zamiast żurawi z mgły wyłania się czapla. Jak to czapla - stoi przed obiektywem pół godziny w jednej pozie, a gdy tylko oderwiesz oko od aparatu, to w tym właśnie momencie zapoluje lub odleci.
A tobie nie pozostaje nic innego, jak przyjść na zdjęcia kolejnego poranka.
W tej sytuacji przychodzi mi od razu na myśl bajka Jana Brzechwy pt. "Żuraw i czapla", w której ptaki:
"Tak już chodzą lata długie,
Jedno chce - to nie chce drugie.
Chodzą wciąż tą samą drogą
Ale (...)."
- co dalej - sprawdźcie Państwo sami.
Podczas tego jesiennego pleneru, którego rezultatem są prezentowane na wystawie zdjęcia, ptaki też się nie chciały pokazać razem, Jednego ranka fotografowałam żurawie a drugiego czaple.